Deze week was op het journaal te horen dat het een jaar geleden was dat de eerste Nederlandse coronapatiënt een feit was. Normaal zijn dit jubilea enz. reden voor een feestje. Dit soort gelegenheid is dit zeker niet. Er valt ook niets te vieren; er kan niets! we worden geacht om onze verantwoordelijkheid te nemen en door ons gedrag deze vervelende virus zo goed en zo snel mogelijk onder controle te krijgen.
Inmiddels werken we ook zo’n jaartje thuis, tenminste als dat kan. Er zijn ook beroepen die echt niet thuis kunnen werken; de zogenaamde cruciale beroepen. Zo ook wij als opbouwwerker! Zo merken we steeds vaker dat jongere schreeuwen om begeleiding. Ze zijn het zat om thuis te zitten, sommigen lopen tegen de muur van Fifa, Fortnite, Minecraft en noem het maar op. Sociaal contact verloopt alleen maar via de headsets.
Ook veel senioren, kwetsbare groep, zijn bang en komen het huis niet meer uit. De boodschappen worden thuisgebracht en als ze al ergens naar toe moeten, dan zijn ze blij dat er iemand even kan rijden. Vaak het enige kontakt met de buitenwereld.
Als opbouwwerker, maak je dit week in en week uit mee. De agenda raakt barstensvol. Alles voor de goede zaak. Het komt allemaal goed, maar hoelang duurt het nog voordat we allemaal weer, veilig sociaal en ongedwongen gezelligheid mogen beleven?
Gisteren naar een enerverende jaarcongres geweest georganiseerd door Movisie. Al een tijdje niet meer zo’n inspirerende bijeenkomst mogen bijwonen. Het thema was voor mij zowel een eye-opener als een combinatie van leedbewustzijn en actiebereidwilligheid. Thema wat voorlag was Eenzaamheid.
Voor de middag waren er diverse sprekers, waarbij ik aan moet merken dat niemand verveelde. Sterker nog de uitsmijter van de ochtend (Manu Keirse) bracht menigeen in verroering door zijn beeldende verhalen over hoe vroeg kinderen eenzaam kunnen zijn en wat je er op vroege leeftijd mee moet doen. Consequenties, vanuit zijn praktijk, maar ook als vrijwilliger waren soms schokkend.
Jeanette Rijks vertelt wat er gebeurd bij chronische eenzaamheid
Jeanette Rijks van Factor 5 meldde ons het belang van patronen, waarin iedereen vast zit. (relaties, oud-kind, vrienden, of clubverband) Als deze door omstandigheden worden doorbroken ontstaat er een vorm van eenzaamheid. Sterker nog meldde ze ons: 100% van alle Nederlanders hebben wel een last van eenzaamheid. Ze vergeleek dit net als hoofdpijn. Het enige medicijn om hieruit te komen ben jezelf. Helaas zijn er 1,7 miljoen mensen chronisch eenzaam. Hier moeten we wat mee doen.
Onze griekse wijsheren kende ons al
Anja Machielse nam ons mee in de wereld van zingeving: eenzaamheid is de basis en een filosoof uit de vorige eeuw (Levinas) meldde ons dat we tools hebben meegekregen om ons te socialiseren. In gesprekken met mensen die zich eenzaam voelen is het verstandig om levensdoelen te stellen voor de rest van het leven. Waar word je blij van (morele waarden) waarvan word ik trots (eigenwaarde).
De laatste spreker bracht mij tot nadenken: Logisch dit ging met name over het brein en werd op een zeer inspirerende wijze verteld door professor Erik Scherder. Dit bracht mij tot de gedachte dat ik mensen er nog meer bij moet betrekken als dat ik al deed. Juist meer aandacht voor diegene die net even niet komen op een clubavond, of in de loop van de jaren stiller en teruggetrokkener zijn geworden. Betrek ze erbij; het is nog niet te laat. Ik wil graag een aanbod doen waardoor de dopamine in de hersenen van deze mensen weer gaat werken. Luister naar ze en zoek daar waar men blij van wordt, als het even kan in relatie tot een ander.
Nog een dikke maand te gaan en de trek naar de stembus kan weer gedaan worden. Op 21 maart kan er in 335 gemeenten gekozen worden wie de lokale gemeenschap in de raad mag vertegenwoordigen. De lijstjes zijn compleet; wie is er lijsttrekker en welke lokale prominenten zijn er gevonden om lijstduwer te zijn. Dit alles om een paar zetels in de gemeenteraad.
De grove contouren van de partijprogramma’s zijn helder, toch zijn er nog lokale partijen die de burger raadplegen naar speerpunten. Zo ook in de gemeente Lingewaard. Zelf ben ik ook naar zo’n bijeenkomst geweest en heb daar mijn inbreng geleverd.
Potentiele nieuwe raadsleden komen speerpunten ophalen
Conclusie van deze avond is dat er voor betreffende kleine kern van belang is dat:
- er gebouwd gaat worden naar behoefte. Probeer jongeren te binden aan de kern (leefbaarheid) en zorg voor de ouderen (patio-woningen)
- neem jeugd tussen de 12 en 18 jaar serieus, betrek ze erbij en zet in daar waar ze goed in zijn. (geef goede begeleiding)
- gebruik efficiënter het maatschappelijk vastgoed
- zorg ervoor dat verenigingen elkaar makkelijker weten te vinden en maak gebruik van elkaars voorzieningen.
Het lijstje was veel langer, maar o.a op basis van expertise van ffietsanders, zijn bovenstaande punten in het programma opgenomen.
Sinds enkele jaren gedraagt de overheid zich steeds vaker als een regisseur. Daar wordt beleid ontwikkeld; voor de uitvoering wordt er gekeken naar de “onderdanen”. Zij mogen zich bewegen tussen de lijntjes die overheid heeft gesteld. Tijden van weleer dat iemand die moeilijk ter been was automatisch een scootmobiel kreeg of dat de kosten van huishoudelijke hulp door de overheid werd betaald liggen al lang achter ons.
Als er iemand, vaak plotseling, een beroep moet doen op een ondersteuning in welke vorm dan ook wordt er eerst gekeken wie er in de buurt van deze persoon wat kan doen. Vaak zijn de eerst aangewezenen de mantelzorgers. Dus mensen die niet gevraagd hebben om steeds meer zorg en hulp te leveren aan diegene waarmee ze tot voor kort nog een gelijkwaardiger band hadden. Je doet dit gewoon; immers je laat je ouders niet vallen en voor je kinderen wil je toch ook het beste. Niks is teveel.
Ondanks alle zorgen heb je ook je eigen ontspanning nodig. Daarvoor zijn, zeker in kleine plattelandsgemeenschappen, veel organisaties die je dit kunnen bieden. Denk aan de vele sportverenigingen, seniorenverenigingen, culturele en andere verenigingen die draaien op vrijwillige inzet. Zij doen dit allemaal belangeloos; Hun inzet is goud waard en niet te betalen. Maar wie zorgt er nu voor deze goedbedoelende vrijwilligers. Waar kunnen zij heen voor vragen waarop zij zo niet zo snel het antwoord hebben? Welke vragen zoal: Hoe vind ik andere vrijwilligers, hoe behoudt ik ze voor mijn club, hoe houdt ik mijn club leefbaar met de toenemende vergrijzing, hoe hou ik mijn organisatie financieel gezond, welke andere verenigingen kampen met hetzelfde probleem? Enz. Er zijn in de buurt vele welzijnsorganisaties die u verder kunnen helpen. Ook ffietsanders wil u in 2018 graag de weg wijzen.
SWL en Forte Welzijn zijn naast ffietsanders de welzijnspartners in de gemeenten Overbetuwe en Lingewaard
Voor de eerste keer heb ik de Nijmeegse Vierdaagse volbracht. Het speciale ervan is niet dat dit de 100e editie betrof, maar dat ik dit met mijn dochter van 15 heb mogen meemaken. Geweldig is dat!! 4 dagen hebben we met elkaar lief en leed gedeeld. We hebben genoten, maar hebben ook afgezien. De eerste 2 dagen waren super warm, de laatste daarentegen; zeiknat. Trots heb ik mogen constateren wat doorzetten is, om gezamenlijk het doel te behalen is. : Nijmegen.
De eerste 10 km van de 160 zitten erop
Vanuit jarenlange ervaring met jongeren heb ik in het verleden veel energie gestoken in faciliteren ten behoeve van jongeren. Jongeren deden over het algemeen wel mee want ze hadden er een belang bij. Ik doel hierbij aan het organiseren van activiteiten voor jongeren in jongerencentra en het realiseren van formele rondhangplekken. Jongeren kregen hierdoor wel een podium, waardoor zij gezien werden door leeftijdsgenoten, maar wat zijn ze er zelf mee opgeschoten? Achter de schermen had ik de contracten met bands, gemeenten enz. afgesloten, ik had de veiligheid geregeld, de drank enz. Jongeren hielpen mee en ik schoof ze naar voren om waarderingen te ontvangen. Gemakkelijk podium dus.
Meer waardering heb ik gekregen voor jongeren, die zonder begeleiding iets doen voor anderen. Die weten wat afzien is. Die weten dat wekelijks een rolstoel duwen voor een zieke oma niet altijd even makkelijk is. Die een actie op touw zetten t.b.v. een terminaal leeftijdsgenoot. Daar heb ik meer dan diep respect voor. Voor deze jongeren wil ik me inzetten! Ik wil voor hen een podium bouwen! Op deze jongeren zitten we als maatschappij op te wachten. Deze kanjers mogen gezien worden. Hierbij past dan ook geen valse bescheidenheid.
Wandelen is een volkssport geworden. Opiniepeilingen in vele landen blijken dit te hebben aangetoond. Wandelen is een vrije- tijdssport wat je op elk gewenst tijd kunt uitoefenen. Of dit nu in de avonduren is of gewoon overdag. Je trekt een paar schoenen aan, je kijkt naar het weer en trekt vervolgens bij dat weer passende kleren aan en je zet voet voor voet jezelf in beweging. Een welkome afwisseling op je drukke dagelijkse bezigheden.
Als je dan besluit om er op uit te trekken moet je eerst overwegen of je de natuur intrekt of kilometers wilt maken op de verharde weg. In wandeltempo op verharde wegen wandelen kan over het algemeen met gemak de 4 kilometer per uur gehaald worden. Als je besluit om te marsen dan haal je al snel 5 kilometer per uur. Als het wegdek wat slechter is door weersomstandigheden (glad) of door de ongerepte natuur dan haal je soms slechts 3 kilometer per uur.
Vaart minderen; de weg is glad
Allemaal niet zo heel erg van belang. Het grootste belang is door te wandelen zo lang mogelijk fit te blijven. Door in beweging te blijven, op welk niveau dan ook, blijkt dat je zo lang mogelijk minder beroep hoeft te doen op dure gezondheidskosten. Als je bovendien in groepsverband wandelt , wordt/blijft het leven ook geestelijk rijker. Door het aangaan, of onderhouden van sociale contacten blijkt dat geluk je toe blijft lachen. Het leven is immers veel te kort om ongelukkig te zijn. Pluk de dag en trek er op uit.
2016: een goed begin!?
Het Pieterpad in Holthees (Noord brabant) ligt onder water
De eerste week van het nieuwe jaar begint raar. Iedereen weet dat Nederland niet al te groot is. Het nieuws is veelal in een notendop te vangen, en bij de weersvoorspellingen zit er hooguit een temperatuurverschil van hooguit een graad of 3. Wat schetst mijn verbazing: de temperaturen tussen het noorden en zuiden van ons klein kikkerlandje loopt soms op tot wel 14 graden. Het zuiden van Nederland kwakkelt rustig het nieuwe jaar in, terwijl in het noorden van Nederland de schaatsen uit het vet gehaald kunnen worden. Er is geen sprake van een Elfstedentocht, maar er kan lustig op de ijsbanen van de binnenwegen geschaatst worden. Scholen zijn gesloten, naar het werk gaan kan niet; code rood!
Niet voor iedereen een pretje. Als je niet goed ter been bent is er echt geen lol aan. Ook mensen die wel goed ter been zijn heb ik gesproken: boodschappen doen gaat echt niet. Het is te gevaarlijk om überhaupt op de weg te komen.
Laten we deze eerste week van het jaar maar snel vergeten. We hadden immers goede voornemens gemaakt. Gezonder leven, meer bewegen kortom investeren in jezelf. Vanaf week 2 kan er weer lustig gewandeld, gesport worden enz. In het noorden, maar ook in het zuiden. Misschien het Pieterpad eens lopen. Helaas is er in het zuiden de laatste tijd weer veel regen gevallen. Maar met een stel laarzen aan moet dit toch kunnen!!??
Het eerste jaar dat de gemeenten hebben mogen stoeien met transities, transformaties is bijna voorbij. Keukentafelgesprekken zijn gevoerd, passend aanbod is geleverd en met name zijn er antwoorden gegeven op de vragen als: … en wat kunt u zelf nog, kan u zoon/dochter nog iets voor u betekenen en wat doet de buurt?
Op de laatste vragen zijn altijd wel antwoorden te geven, maar wat als u zelf nog nooit iets gevraagd hebt. Wie leert u dan de juiste vragen te stellen aan de juiste personen?
In den lande zijn er met wisselend succes, wijkteams georganiseerd. Daarnaast zijn er ook voor vele dorpen vrijwilligers opgestaan die zich als dorpsondersteuners het lot aantrekken voor diegene die net niet de juiste verbinding kan maken; de juiste vragen weet te stellen enz. Helaas ken ik nog teveel, met name kleinere dorpen, die nog geen gezicht, aanspreekpunt, hebben aan wie ze zulke vragen kunnen stellen. Vaak is de mogelijkheid wel op papier georganiseerd door sociale wijkwerkers in te zetten. Deze zijn veelal verbonden aan brede welzijnsorganisaties. Hoewel daar niets mis mee is, heeft juist die hulpbehoevende uit dat kleine specifieke dorpje die ook nog eens woonachtig is op een ver afgelegen onverharde weg daar weinig aan. Die organisatie is voor deze persoon onbekend, spreekt over het algemeen het plaatselijke dialect niet en weet minder van de lokale gewoontes en tradities. Een vrijwilliger, die het dorp kent, zou een oplossing kunnen zijn om er eens te gaan buurten.
Vrijwilliger onderweg naar die ene mevrouw aan het einde van het pad
Mijn hoop voor 2016 is dat elk dorp, hoe klein dan ook, een persoon heeft dit toegankelijk is, weet hoe de sociale kaart van de omgeving in elkaar steekt en betrokken is bij de gemeenschap. Ff iets anders komt graag naar u toe om, voor een beperkte tijd;
– een dorpscontactpersoon te zoeken, op te leiden en deze te borgen binnen een bestaande professionele organisatie
Iedere ochtend sta ik vroeg op om aan mijn dagelijks ritueel te beginnen. Standaard is dit: koffie zetten, brood smeren en me achter de tafel instaleren met de krant. Als ik mijn boterhammen op hebt, en de eerste berichtgevingen heb gelezen zet ik mijn ochtend voort door de tv aan te zetten en mijn kroos weg te werken voor de nieuwe schooldag.
Iedere dag word ik vervolgens overspoeld met de file-berichtgevingen. Niet alleen richting westen, maar ook naar het oosten. Inmiddels zijn er ook wegen die vollopen richting het zuiden of zelfs naar het noorden.
Files kunnen voorkomen worden, door dichtbij huis te werken
Als buurtverbinder, ben ik ervan overtuigd dat er veel werktalenten inzetbaar zijn voor de regio. De vraag is waar is het werk, en waar zijn dan de werknemers. Het antwoord moet worden gezocht in de buurt. Om dit zichtbaar te maken moet je vraag en aanbod een podium gunnen. Juist in de buurt zijn podia zat waar vraag en aanbod bij elkaar kunnen worden gebracht.
Ik weet zeker dat er veel werknemers maatschappelijk betrokken zijn bij hun omgeving. Niet alleen vanwege terechte betrokkenheid, maar ook om (reis-)kosten uit te sparen. Gemeenschapshuizen, kultuurhuzen, enz. willen ook graag hun podia voor de wijk, dorp en regio beschikbaar stellen.
E.e.a. dus een pleidooi voor een banenmarkt, waarbij workshops, cv-checks ,maar bovenal maatschappelijk betrokken ondernemers en werkzoekers aan elkaar te verbinden. Als dorpsondersteuner/ leefbaarheidsontwikkelaar wil ik een bijdrage leveren om een deel van de fileproblematiek oplossen door werkaanbod en werkvraag dicht bij huis te organiseren. Wie durft?
Als een kind net geboren is, kan het nog niet zo heel veel. Het kan aangeven dat er iets is (honger, pijn, verveeld enz.) En het kan hiermee zorgen dat zijn kleine wereld hierdoor in beweging komt.
In de loop van de tijd zal ook deze kleine man in beweging gaan komen. Naast kruipen en op allerlei manieren zichzelf vooruit slepen zullen weldra de eerste stapjes gezet worden. In eerste instantie zal die nog aan de hand zijn van mama of papa, maar al snel zullen kinderen hun eigen weg vinden. Juist in die komende periode vindt bij kinderen de grootste motorieke ontwikkeling plaats. De manieren van bewegen, welke je jezelf vervolgens aanleert, kan verregaande invloed hebben op de totale lichamelijk, sociaal, emotionele en ook verstandelijke ontwikkeling van het kind.
Het gaat te ver om de eerste therapie-afspraken aan te prijzen, maar samen met anderen deelnemen aan peutergym of peuterdans is een geweldige grondlegger voor bijsturing in houding.
Peuters bewegen graag!
Niet strak aan het lijntje, maar gebruik makend van de levendige fantasie van kinderen. Een goede dansleraar, of dansclub of vereniging kan iedereen hierop goed adviseren.
Veel dorpen en wijken kennen hun eigen dansvereniging en/of balletverenigingen. Deze verenigingen worden steeds vaker begeleid door (jonge) professionals, die weten waarmee ze bezig zijn. Is dit er net niet in uw dorp of gemeenschap en u heeft hieraan behoefte dan moet dit te organiseren zijn! Ik wil best even met u meekijken.