Deze week was op het journaal te horen dat het een jaar geleden was dat de eerste Nederlandse coronapatiënt een feit was. Normaal zijn dit jubilea enz. reden voor een feestje. Dit soort gelegenheid is dit zeker niet. Er valt ook niets te vieren; er kan niets! we worden geacht om onze verantwoordelijkheid te nemen en door ons gedrag deze vervelende virus zo goed en zo snel mogelijk onder controle te krijgen.
Inmiddels werken we ook zo’n jaartje thuis, tenminste als dat kan. Er zijn ook beroepen die echt niet thuis kunnen werken; de zogenaamde cruciale beroepen. Zo ook wij als opbouwwerker! Zo merken we steeds vaker dat jongere schreeuwen om begeleiding. Ze zijn het zat om thuis te zitten, sommigen lopen tegen de muur van Fifa, Fortnite, Minecraft en noem het maar op. Sociaal contact verloopt alleen maar via de headsets.
Ook veel senioren, kwetsbare groep, zijn bang en komen het huis niet meer uit. De boodschappen worden thuisgebracht en als ze al ergens naar toe moeten, dan zijn ze blij dat er iemand even kan rijden. Vaak het enige kontakt met de buitenwereld.
Als opbouwwerker, maak je dit week in en week uit mee. De agenda raakt barstensvol. Alles voor de goede zaak. Het komt allemaal goed, maar hoelang duurt het nog voordat we allemaal weer, veilig sociaal en ongedwongen gezelligheid mogen beleven?
Het heeft een tijdje geduurd dat ik nieuws heb kunnen delen. Reden hiervoor was dat ik, naast mijn normale opdrachten, ook bezig was met het opzetten van een studentenklusjes organisatie t.b.v. de gemeenschap waar ik woon. (Lingewaard)
Uit de hoedanigheid van coordinator samenlevingsopbouw liep ik vorig jaar op tegen het fenomeen, studentenklusjes. Aanleiding was een oudere mevrouw die haar tuin regelmatig onderhouden wilde hebben. Na wat gezocht te hebben bij vrijwilligers stuitte ik naast commerciele aanbieders op het aanbod van studenten. De commerciele aanbieders vielen qua prijsstelling snel af. De tweede optie was studenten die tegen een minimum loon de klus zouden klaren. Geen hogere wiskunde, geen tuinaanleg, geen specialistisch werk, maar armen uit de mouwen. De koppeling was succesvol.
studentenklusjes verbindt vraag en aanbod in de regio
Dit bracht me op de gedachte om zo’n goed lopend initiatief ook in mijn woonomgeving op te zetten. Jongere kunnen op een tijdstip dat het hen en de opdrachtgever past een klusje klaren. Dit varieert van tuinonderhoud, ondersteuning computer, televisie, maar ook strijken, wassen, of zelfs gezelschap.
Naast klussen ben ik nu ook naarstig op zoek naar studenten, leerlingen van 15 t/m 23 jaar die klusjes in de buurt willen doen. In principe is dit in de gemeente Lingewaard, maar er zijn ook al aanvragen in Nijmegen.
Voor aanmelding en informatie mail naar lingewaard@studentenklusjes.nl. Ook kun je kijken bij www.studentenklusjes.nl
Dat ouderenwerkers aandacht hebben voor ouderen lijkt een vanzelfsprekendheid. Dit behoeft wel enig uitleg.
Iedereen weet dat ouder worden over het algemeen gepaard gaat met bepaalde beperkingen. Bij de ene is dit meer, bij de ander gelukkig minder. Gelukkig zijn er veel instanties die een ouder wordend iemand kan ondersteunen bij zorgvragen. Hier is niets mis mee. Ieder zichzelf respecterend persoon schakelt pas hulp in als hij/zij dit echt nodig heeft. Er zijn mensen voldoende die pas op latere leeftijd hulp van een arts inschakelen. Hij op zijn beurt schakelt daar waar nodig andere hulpverleners in. Vaak is dit een doorverwijzing naar een specialist of een therapeut. Voor het gemak noemen dit opschalen.
Maar.. wordt er ook daadwerkelijk afgeschaald? Schakelt een arts of iemand die zorg verleent ook mensen in die gewoon ondersteuning bieden in plaats van hulp. Veel ouderen hebben niet zo zeer behoefte aan het verwisselen van een pleister, een nieuwe medicijn of een andere therapie maar zijn op zoek naar echte aandacht.
(vrijwillige) ouderenwerk ondersteunt
Een sociaal werker die gespecialiseerd is in ouderen snapt hoe groot de impact is van levensloopgebeurtenissen (ziekte, partnerverlies enz.) Snapt ook dat bepaalde competenties van ouderen afnemen maar kent daarnaast ook compensatiemogelijkheden. Hij kan het netwerk van de ouder wordende mens uitbreiden; kortom het stimuleren van eigen krachten en hierdoor een deel van het zelfvertrouwen herstellen. Een ouderenwerker heeft daarom eerst aandacht voor de ouder wordende persoon, en pas in tweede instantie voor belemmerende zaken die bij het ouder worden horen.
Vandaag organiseert de MO-groep (ondersteuningsorganisatie voor sociaal professionals) een bijeenkomst voor leden om over deze positie te praten
Het is vandaag 30 juni. De weersvoorspellingen voor de komende week worden hartstikke mooi. Gemiddelde temperaturen van 30 graden. Lekker als je vrij bent, verkoeling bij de hand en verder niets hoeft te doen. De jeugd wacht vol ongeduld dat de laatste schoolbel klinkt en dan … vrij en genieten.
Toch hoorde ik gisteren op de radio dat kwetsbare mensen, oudere mensen en mensen met een overgewicht op moeten passen. De hitte kan teveel worden. En dan slaat bij mij de stemming even om. Dit doet me denken aan de vakantieplanning.
Het hele jaar door is er voor iedereen vermaak en vertier. Elk dorpshuis, Kulturhuus, gemeenschapshuis of anderszins hebben het gehele jaar een aanbod. Voor de ouderen zijn ouderenbonden, ouderenverenigingen, zonnebloemen enz. actief om binnen de bestaande voorzieningen van alles te regelen en te organiseren. Als er dan geen activiteit wordt aangeboden, dan is, zeker in kleine dorpsgemeenschappen, altijd wel iemand die even komt buurten. Ook kunnen ouderen in heel veel situaties rekenen op gezelschap van eigen kroost, leeftijdsgenoten enz.
Abrupt komt er soms een einde aan als de schoolvakanties aanbreken.
Het hele jaar wordt er ook in Angeren stevig gekaart
De gemeenschapsvoorzieningen eventjes hun deuren, de kinderen zoeken hun vertier buitenshuis. Juist in deze periode kan ik me voorstellen dat er sommige ouderen hunkeren naar de wekelijkse kaartmiddag. Want een dag zonder aanspraak is een toch wel een hele lange dag.