Sinds enkele jaren gedraagt de overheid zich steeds vaker als een regisseur. Daar wordt beleid ontwikkeld; voor de uitvoering wordt er gekeken naar de “onderdanen”. Zij mogen zich bewegen tussen de lijntjes die overheid heeft gesteld. Tijden van weleer dat iemand die moeilijk ter been was automatisch een scootmobiel kreeg of dat de kosten van huishoudelijke hulp door de overheid werd betaald liggen al lang achter ons.
Als er iemand, vaak plotseling, een beroep moet doen op een ondersteuning in welke vorm dan ook wordt er eerst gekeken wie er in de buurt van deze persoon wat kan doen. Vaak zijn de eerst aangewezenen de mantelzorgers. Dus mensen die niet gevraagd hebben om steeds meer zorg en hulp te leveren aan diegene waarmee ze tot voor kort nog een gelijkwaardiger band hadden. Je doet dit gewoon; immers je laat je ouders niet vallen en voor je kinderen wil je toch ook het beste. Niks is teveel.
Ondanks alle zorgen heb je ook je eigen ontspanning nodig. Daarvoor zijn, zeker in kleine plattelandsgemeenschappen, veel organisaties die je dit kunnen bieden. Denk aan de vele sportverenigingen, seniorenverenigingen, culturele en andere verenigingen die draaien op vrijwillige inzet. Zij doen dit allemaal belangeloos; Hun inzet is goud waard en niet te betalen. Maar wie zorgt er nu voor deze goedbedoelende vrijwilligers. Waar kunnen zij heen voor vragen waarop zij zo niet zo snel het antwoord hebben? Welke vragen zoal: Hoe vind ik andere vrijwilligers, hoe behoudt ik ze voor mijn club, hoe houdt ik mijn club leefbaar met de toenemende vergrijzing, hoe hou ik mijn organisatie financieel gezond, welke andere verenigingen kampen met hetzelfde probleem? Enz. Er zijn in de buurt vele welzijnsorganisaties die u verder kunnen helpen. Ook ffietsanders wil u in 2018 graag de weg wijzen.
SWL en Forte Welzijn zijn naast ffietsanders de welzijnspartners in de gemeenten Overbetuwe en Lingewaard
Op een doorsnee vrijdag, bijvoorbeeld 9 september 2016 hebben we ons getrakteerd op een vrije dag. Reden hiervoor was ffietsanders bestaat 11 jaar. Onder het mom van, gekker kunnen we het niet maken, vieren we geen standaard lustrum, maar dus gewoon ff iets anders; dus VRIJ.
In het openluchtmuseum te Arnhem hebben we genoten van de ambachten, streekproducten enzovoort wat het platteland allemaal te bieden heeft. Juist op dit soort momenten merk je dat mensen uit grote steden belangstelling hebben voor dat geen het platteland biedt. Mensen uit agrarische streken lopen rond met een blik van erkenning. Ik weet nog, toen enz.
- Veel sociale contacten werden er gelegd in de rij naar de koffie
Tijdens de koffie, of in de rij er naar toe, in de nostalgische boerderijen, aan de kraampjes, bij de oldtimers enz. worden ervaringen uitgewisseld, kennis overgedragen en op een speelse, ludieke manier ontstaan de leukste verbindingen. Onze vrije dag was geslaagd..
De overeenkomst met ffietsanders is dat, ook wij verbindingen maken met diverse, groepen, mensen om leefbaarheid te bevorderen. Bijvoorbeeld verbinden van studenten die voor ouderen een klus doen, allochtone burgers betrekken bij een gemeenschapshuis wat doorgaans door autochtone burgers wordt bestierd of het organiseren van verwendagen voor mantelzorgers om maar eens wat te noemen
Het eerste jaar dat de gemeenten hebben mogen stoeien met transities, transformaties is bijna voorbij. Keukentafelgesprekken zijn gevoerd, passend aanbod is geleverd en met name zijn er antwoorden gegeven op de vragen als: … en wat kunt u zelf nog, kan u zoon/dochter nog iets voor u betekenen en wat doet de buurt?
Op de laatste vragen zijn altijd wel antwoorden te geven, maar wat als u zelf nog nooit iets gevraagd hebt. Wie leert u dan de juiste vragen te stellen aan de juiste personen?
In den lande zijn er met wisselend succes, wijkteams georganiseerd. Daarnaast zijn er ook voor vele dorpen vrijwilligers opgestaan die zich als dorpsondersteuners het lot aantrekken voor diegene die net niet de juiste verbinding kan maken; de juiste vragen weet te stellen enz. Helaas ken ik nog teveel, met name kleinere dorpen, die nog geen gezicht, aanspreekpunt, hebben aan wie ze zulke vragen kunnen stellen. Vaak is de mogelijkheid wel op papier georganiseerd door sociale wijkwerkers in te zetten. Deze zijn veelal verbonden aan brede welzijnsorganisaties. Hoewel daar niets mis mee is, heeft juist die hulpbehoevende uit dat kleine specifieke dorpje die ook nog eens woonachtig is op een ver afgelegen onverharde weg daar weinig aan. Die organisatie is voor deze persoon onbekend, spreekt over het algemeen het plaatselijke dialect niet en weet minder van de lokale gewoontes en tradities. Een vrijwilliger, die het dorp kent, zou een oplossing kunnen zijn om er eens te gaan buurten.
Vrijwilliger onderweg naar die ene mevrouw aan het einde van het pad
Mijn hoop voor 2016 is dat elk dorp, hoe klein dan ook, een persoon heeft dit toegankelijk is, weet hoe de sociale kaart van de omgeving in elkaar steekt en betrokken is bij de gemeenschap. Ff iets anders komt graag naar u toe om, voor een beperkte tijd;
– een dorpscontactpersoon te zoeken, op te leiden en deze te borgen binnen een bestaande professionele organisatie