Dit keer niet over een trend of ontwikkeling; nee, dit keer gaat dit stukje over eigen ontwikkeling. Sinds 1985 ben ik afgestudeerd als Kultureel Werker in Baarn. Vanaf die tijd heb ik het geleerde al die tijd in de praktijk gebracht. Eerst als jeugd- en jongerenwerker, vervolgens via management functies, lekker terug met de benen in de klei: Opbouwwerk!!!
Een goed rekenaar rekent inmiddels 36 jaar ervaring. En natuurlijk heb ik wel deelgenomen aan diverse cursussen, workshops en leergangen. Maar te hap snap, als je het mij vraagt.
Daarom heb ik me nu ingeschreven in het registerplein om me niet te laten leiden door de waan van de dag, maar mezelf verder te ontwikkelen in diverse competenties die mijn werk nog beter maken. Het is altijd fijn dat de jaargesprekken goed zijn, maar beter is om er voor jezelf nog meer uit te halen. Dus… terug naar school.
Deze week was op het journaal te horen dat het een jaar geleden was dat de eerste Nederlandse coronapatiënt een feit was. Normaal zijn dit jubilea enz. reden voor een feestje. Dit soort gelegenheid is dit zeker niet. Er valt ook niets te vieren; er kan niets! we worden geacht om onze verantwoordelijkheid te nemen en door ons gedrag deze vervelende virus zo goed en zo snel mogelijk onder controle te krijgen.
Inmiddels werken we ook zo’n jaartje thuis, tenminste als dat kan. Er zijn ook beroepen die echt niet thuis kunnen werken; de zogenaamde cruciale beroepen. Zo ook wij als opbouwwerker! Zo merken we steeds vaker dat jongere schreeuwen om begeleiding. Ze zijn het zat om thuis te zitten, sommigen lopen tegen de muur van Fifa, Fortnite, Minecraft en noem het maar op. Sociaal contact verloopt alleen maar via de headsets.
Ook veel senioren, kwetsbare groep, zijn bang en komen het huis niet meer uit. De boodschappen worden thuisgebracht en als ze al ergens naar toe moeten, dan zijn ze blij dat er iemand even kan rijden. Vaak het enige kontakt met de buitenwereld.
Als opbouwwerker, maak je dit week in en week uit mee. De agenda raakt barstensvol. Alles voor de goede zaak. Het komt allemaal goed, maar hoelang duurt het nog voordat we allemaal weer, veilig sociaal en ongedwongen gezelligheid mogen beleven?
Sinds enkele jaren gedraagt de overheid zich steeds vaker als een regisseur. Daar wordt beleid ontwikkeld; voor de uitvoering wordt er gekeken naar de “onderdanen”. Zij mogen zich bewegen tussen de lijntjes die overheid heeft gesteld. Tijden van weleer dat iemand die moeilijk ter been was automatisch een scootmobiel kreeg of dat de kosten van huishoudelijke hulp door de overheid werd betaald liggen al lang achter ons.
Als er iemand, vaak plotseling, een beroep moet doen op een ondersteuning in welke vorm dan ook wordt er eerst gekeken wie er in de buurt van deze persoon wat kan doen. Vaak zijn de eerst aangewezenen de mantelzorgers. Dus mensen die niet gevraagd hebben om steeds meer zorg en hulp te leveren aan diegene waarmee ze tot voor kort nog een gelijkwaardiger band hadden. Je doet dit gewoon; immers je laat je ouders niet vallen en voor je kinderen wil je toch ook het beste. Niks is teveel.
Ondanks alle zorgen heb je ook je eigen ontspanning nodig. Daarvoor zijn, zeker in kleine plattelandsgemeenschappen, veel organisaties die je dit kunnen bieden. Denk aan de vele sportverenigingen, seniorenverenigingen, culturele en andere verenigingen die draaien op vrijwillige inzet. Zij doen dit allemaal belangeloos; Hun inzet is goud waard en niet te betalen. Maar wie zorgt er nu voor deze goedbedoelende vrijwilligers. Waar kunnen zij heen voor vragen waarop zij zo niet zo snel het antwoord hebben? Welke vragen zoal: Hoe vind ik andere vrijwilligers, hoe behoudt ik ze voor mijn club, hoe houdt ik mijn club leefbaar met de toenemende vergrijzing, hoe hou ik mijn organisatie financieel gezond, welke andere verenigingen kampen met hetzelfde probleem? Enz. Er zijn in de buurt vele welzijnsorganisaties die u verder kunnen helpen. Ook ffietsanders wil u in 2018 graag de weg wijzen.
SWL en Forte Welzijn zijn naast ffietsanders de welzijnspartners in de gemeenten Overbetuwe en Lingewaard
Het heeft een tijdje geduurd dat ik nieuws heb kunnen delen. Reden hiervoor was dat ik, naast mijn normale opdrachten, ook bezig was met het opzetten van een studentenklusjes organisatie t.b.v. de gemeenschap waar ik woon. (Lingewaard)
Uit de hoedanigheid van coordinator samenlevingsopbouw liep ik vorig jaar op tegen het fenomeen, studentenklusjes. Aanleiding was een oudere mevrouw die haar tuin regelmatig onderhouden wilde hebben. Na wat gezocht te hebben bij vrijwilligers stuitte ik naast commerciele aanbieders op het aanbod van studenten. De commerciele aanbieders vielen qua prijsstelling snel af. De tweede optie was studenten die tegen een minimum loon de klus zouden klaren. Geen hogere wiskunde, geen tuinaanleg, geen specialistisch werk, maar armen uit de mouwen. De koppeling was succesvol.
studentenklusjes verbindt vraag en aanbod in de regio
Dit bracht me op de gedachte om zo’n goed lopend initiatief ook in mijn woonomgeving op te zetten. Jongere kunnen op een tijdstip dat het hen en de opdrachtgever past een klusje klaren. Dit varieert van tuinonderhoud, ondersteuning computer, televisie, maar ook strijken, wassen, of zelfs gezelschap.
Naast klussen ben ik nu ook naarstig op zoek naar studenten, leerlingen van 15 t/m 23 jaar die klusjes in de buurt willen doen. In principe is dit in de gemeente Lingewaard, maar er zijn ook al aanvragen in Nijmegen.
Voor aanmelding en informatie mail naar lingewaard@studentenklusjes.nl. Ook kun je kijken bij www.studentenklusjes.nl
2016: een goed begin!?
Het Pieterpad in Holthees (Noord brabant) ligt onder water
De eerste week van het nieuwe jaar begint raar. Iedereen weet dat Nederland niet al te groot is. Het nieuws is veelal in een notendop te vangen, en bij de weersvoorspellingen zit er hooguit een temperatuurverschil van hooguit een graad of 3. Wat schetst mijn verbazing: de temperaturen tussen het noorden en zuiden van ons klein kikkerlandje loopt soms op tot wel 14 graden. Het zuiden van Nederland kwakkelt rustig het nieuwe jaar in, terwijl in het noorden van Nederland de schaatsen uit het vet gehaald kunnen worden. Er is geen sprake van een Elfstedentocht, maar er kan lustig op de ijsbanen van de binnenwegen geschaatst worden. Scholen zijn gesloten, naar het werk gaan kan niet; code rood!
Niet voor iedereen een pretje. Als je niet goed ter been bent is er echt geen lol aan. Ook mensen die wel goed ter been zijn heb ik gesproken: boodschappen doen gaat echt niet. Het is te gevaarlijk om überhaupt op de weg te komen.
Laten we deze eerste week van het jaar maar snel vergeten. We hadden immers goede voornemens gemaakt. Gezonder leven, meer bewegen kortom investeren in jezelf. Vanaf week 2 kan er weer lustig gewandeld, gesport worden enz. In het noorden, maar ook in het zuiden. Misschien het Pieterpad eens lopen. Helaas is er in het zuiden de laatste tijd weer veel regen gevallen. Maar met een stel laarzen aan moet dit toch kunnen!!??
De economie trekt weer wat aan. De banken zijn weer wat positiever. Er wordt weer voorzichtig geïnvesteerd. Ook de gewone man en vrouw kijken weer naar de extra’tjes. Helaas is dit nog niet voor iedereen weggelegd, maar over het algemeen zit er weer wat beweging in de gelden.
Mensen die nog werk hebben, hebben hard moeten vechten om werk te houden. Mensen die in wat minder gelukkige omstandigheden verkeerden hebben ook hard moeten werken om aan werk te komen. Soms is dit gelukt, soms (nog) niet. Hoe het ook allemaal zei: Ik kan inmiddels ook genieten van de momenten dat er niet of wat minder gepresteerd hoeft te worden. Hoe prettig is het om met je dochter 10 kilometer door Berg en Dal te lopen om alvast te oefenen voor de Vierdaagse van Nijmegen.
Het rustig kabbelen van de Linge brengt de nodige rust
En wat een rust kan het opleveren als je kunt genieten van een paar zwanen die over de Linge zichzelf stroomafwaarts laten afdrijven.
Morgen, overmorgen enz. gaan we weer. Gelukkig niet meer in stroomversnellingen, maar wel doelbewust en met de stroom mee.