Deze week was op het journaal te horen dat het een jaar geleden was dat de eerste Nederlandse coronapatiënt een feit was. Normaal zijn dit jubilea enz. reden voor een feestje. Dit soort gelegenheid is dit zeker niet. Er valt ook niets te vieren; er kan niets! we worden geacht om onze verantwoordelijkheid te nemen en door ons gedrag deze vervelende virus zo goed en zo snel mogelijk onder controle te krijgen.
Inmiddels werken we ook zo’n jaartje thuis, tenminste als dat kan. Er zijn ook beroepen die echt niet thuis kunnen werken; de zogenaamde cruciale beroepen. Zo ook wij als opbouwwerker! Zo merken we steeds vaker dat jongere schreeuwen om begeleiding. Ze zijn het zat om thuis te zitten, sommigen lopen tegen de muur van Fifa, Fortnite, Minecraft en noem het maar op. Sociaal contact verloopt alleen maar via de headsets.
Ook veel senioren, kwetsbare groep, zijn bang en komen het huis niet meer uit. De boodschappen worden thuisgebracht en als ze al ergens naar toe moeten, dan zijn ze blij dat er iemand even kan rijden. Vaak het enige kontakt met de buitenwereld.
Als opbouwwerker, maak je dit week in en week uit mee. De agenda raakt barstensvol. Alles voor de goede zaak. Het komt allemaal goed, maar hoelang duurt het nog voordat we allemaal weer, veilig sociaal en ongedwongen gezelligheid mogen beleven?
Gisteren naar een enerverende jaarcongres geweest georganiseerd door Movisie. Al een tijdje niet meer zo’n inspirerende bijeenkomst mogen bijwonen. Het thema was voor mij zowel een eye-opener als een combinatie van leedbewustzijn en actiebereidwilligheid. Thema wat voorlag was Eenzaamheid.
Voor de middag waren er diverse sprekers, waarbij ik aan moet merken dat niemand verveelde. Sterker nog de uitsmijter van de ochtend (Manu Keirse) bracht menigeen in verroering door zijn beeldende verhalen over hoe vroeg kinderen eenzaam kunnen zijn en wat je er op vroege leeftijd mee moet doen. Consequenties, vanuit zijn praktijk, maar ook als vrijwilliger waren soms schokkend.
Jeanette Rijks vertelt wat er gebeurd bij chronische eenzaamheid
Jeanette Rijks van Factor 5 meldde ons het belang van patronen, waarin iedereen vast zit. (relaties, oud-kind, vrienden, of clubverband) Als deze door omstandigheden worden doorbroken ontstaat er een vorm van eenzaamheid. Sterker nog meldde ze ons: 100% van alle Nederlanders hebben wel een last van eenzaamheid. Ze vergeleek dit net als hoofdpijn. Het enige medicijn om hieruit te komen ben jezelf. Helaas zijn er 1,7 miljoen mensen chronisch eenzaam. Hier moeten we wat mee doen.
Onze griekse wijsheren kende ons al
Anja Machielse nam ons mee in de wereld van zingeving: eenzaamheid is de basis en een filosoof uit de vorige eeuw (Levinas) meldde ons dat we tools hebben meegekregen om ons te socialiseren. In gesprekken met mensen die zich eenzaam voelen is het verstandig om levensdoelen te stellen voor de rest van het leven. Waar word je blij van (morele waarden) waarvan word ik trots (eigenwaarde).
De laatste spreker bracht mij tot nadenken: Logisch dit ging met name over het brein en werd op een zeer inspirerende wijze verteld door professor Erik Scherder. Dit bracht mij tot de gedachte dat ik mensen er nog meer bij moet betrekken als dat ik al deed. Juist meer aandacht voor diegene die net even niet komen op een clubavond, of in de loop van de jaren stiller en teruggetrokkener zijn geworden. Betrek ze erbij; het is nog niet te laat. Ik wil graag een aanbod doen waardoor de dopamine in de hersenen van deze mensen weer gaat werken. Luister naar ze en zoek daar waar men blij van wordt, als het even kan in relatie tot een ander.