Sinds enkele jaren gedraagt de overheid zich steeds vaker als een regisseur. Daar wordt beleid ontwikkeld; voor de uitvoering wordt er gekeken naar de “onderdanen”. Zij mogen zich bewegen tussen de lijntjes die overheid heeft gesteld. Tijden van weleer dat iemand die moeilijk ter been was automatisch een scootmobiel kreeg of dat de kosten van huishoudelijke hulp door de overheid werd betaald liggen al lang achter ons.
Als er iemand, vaak plotseling, een beroep moet doen op een ondersteuning in welke vorm dan ook wordt er eerst gekeken wie er in de buurt van deze persoon wat kan doen. Vaak zijn de eerst aangewezenen de mantelzorgers. Dus mensen die niet gevraagd hebben om steeds meer zorg en hulp te leveren aan diegene waarmee ze tot voor kort nog een gelijkwaardiger band hadden. Je doet dit gewoon; immers je laat je ouders niet vallen en voor je kinderen wil je toch ook het beste. Niks is teveel.
Ondanks alle zorgen heb je ook je eigen ontspanning nodig. Daarvoor zijn, zeker in kleine plattelandsgemeenschappen, veel organisaties die je dit kunnen bieden. Denk aan de vele sportverenigingen, seniorenverenigingen, culturele en andere verenigingen die draaien op vrijwillige inzet. Zij doen dit allemaal belangeloos; Hun inzet is goud waard en niet te betalen. Maar wie zorgt er nu voor deze goedbedoelende vrijwilligers. Waar kunnen zij heen voor vragen waarop zij zo niet zo snel het antwoord hebben? Welke vragen zoal: Hoe vind ik andere vrijwilligers, hoe behoudt ik ze voor mijn club, hoe houdt ik mijn club leefbaar met de toenemende vergrijzing, hoe hou ik mijn organisatie financieel gezond, welke andere verenigingen kampen met hetzelfde probleem? Enz. Er zijn in de buurt vele welzijnsorganisaties die u verder kunnen helpen. Ook ffietsanders wil u in 2018 graag de weg wijzen.
SWL en Forte Welzijn zijn naast ffietsanders de welzijnspartners in de gemeenten Overbetuwe en Lingewaard
Voor de eerste keer heb ik de Nijmeegse Vierdaagse volbracht. Het speciale ervan is niet dat dit de 100e editie betrof, maar dat ik dit met mijn dochter van 15 heb mogen meemaken. Geweldig is dat!! 4 dagen hebben we met elkaar lief en leed gedeeld. We hebben genoten, maar hebben ook afgezien. De eerste 2 dagen waren super warm, de laatste daarentegen; zeiknat. Trots heb ik mogen constateren wat doorzetten is, om gezamenlijk het doel te behalen is. : Nijmegen.
De eerste 10 km van de 160 zitten erop
Vanuit jarenlange ervaring met jongeren heb ik in het verleden veel energie gestoken in faciliteren ten behoeve van jongeren. Jongeren deden over het algemeen wel mee want ze hadden er een belang bij. Ik doel hierbij aan het organiseren van activiteiten voor jongeren in jongerencentra en het realiseren van formele rondhangplekken. Jongeren kregen hierdoor wel een podium, waardoor zij gezien werden door leeftijdsgenoten, maar wat zijn ze er zelf mee opgeschoten? Achter de schermen had ik de contracten met bands, gemeenten enz. afgesloten, ik had de veiligheid geregeld, de drank enz. Jongeren hielpen mee en ik schoof ze naar voren om waarderingen te ontvangen. Gemakkelijk podium dus.
Meer waardering heb ik gekregen voor jongeren, die zonder begeleiding iets doen voor anderen. Die weten wat afzien is. Die weten dat wekelijks een rolstoel duwen voor een zieke oma niet altijd even makkelijk is. Die een actie op touw zetten t.b.v. een terminaal leeftijdsgenoot. Daar heb ik meer dan diep respect voor. Voor deze jongeren wil ik me inzetten! Ik wil voor hen een podium bouwen! Op deze jongeren zitten we als maatschappij op te wachten. Deze kanjers mogen gezien worden. Hierbij past dan ook geen valse bescheidenheid.
Traditioneel vindt er tijdens de zomervakantie kindervakantieactiviteiten plaats. Deze activiteiten worden over het algemeen georganiseerd door vrijwilligers. In steden en in dorpen zijn vrijwilligers al dr
uk doende om voor de basisschooljeugd een leuke kinderdorpweek, bouwdorp, huttendorp enz te organiseren. Overal heet het anders, maar veel kinderen kijken na zo’n week weer terug op een geslaagde onderbreking van de vakantie. Helaas komt het ook voor dat vrijwilligers het lastig vinden om zo’n traditie in ere te houden. Sommige activiteitenweken verdwijnen dan letterlijk uit het straatbeeld. De jeugd is hierdoor de dupe. Ffietsanders heeft in het verleden al enkele malen medewerking verleend in de organisatie van enkele kinderdorpen. Zelfs heeft zij, in samenwerking met enkele goedbedoelende ouders, een gestrande speelweek, uit het slop getrokken. Met name is er ook voor de lokale verankering zorggedragen, waardoor de activiteit nog steeds plaats vindt.