Voor de eerste keer heb ik de Nijmeegse Vierdaagse volbracht. Het speciale ervan is niet dat dit de 100e editie betrof, maar dat ik dit met mijn dochter van 15 heb mogen meemaken. Geweldig is dat!! 4 dagen hebben we met elkaar lief en leed gedeeld. We hebben genoten, maar hebben ook afgezien. De eerste 2 dagen waren super warm, de laatste daarentegen; zeiknat. Trots heb ik mogen constateren wat doorzetten is, om gezamenlijk het doel te behalen is. : Nijmegen.
De eerste 10 km van de 160 zitten erop
Vanuit jarenlange ervaring met jongeren heb ik in het verleden veel energie gestoken in faciliteren ten behoeve van jongeren. Jongeren deden over het algemeen wel mee want ze hadden er een belang bij. Ik doel hierbij aan het organiseren van activiteiten voor jongeren in jongerencentra en het realiseren van formele rondhangplekken. Jongeren kregen hierdoor wel een podium, waardoor zij gezien werden door leeftijdsgenoten, maar wat zijn ze er zelf mee opgeschoten? Achter de schermen had ik de contracten met bands, gemeenten enz. afgesloten, ik had de veiligheid geregeld, de drank enz. Jongeren hielpen mee en ik schoof ze naar voren om waarderingen te ontvangen. Gemakkelijk podium dus.
Meer waardering heb ik gekregen voor jongeren, die zonder begeleiding iets doen voor anderen. Die weten wat afzien is. Die weten dat wekelijks een rolstoel duwen voor een zieke oma niet altijd even makkelijk is. Die een actie op touw zetten t.b.v. een terminaal leeftijdsgenoot. Daar heb ik meer dan diep respect voor. Voor deze jongeren wil ik me inzetten! Ik wil voor hen een podium bouwen! Op deze jongeren zitten we als maatschappij op te wachten. Deze kanjers mogen gezien worden. Hierbij past dan ook geen valse bescheidenheid.
Het eerste jaar dat de gemeenten hebben mogen stoeien met transities, transformaties is bijna voorbij. Keukentafelgesprekken zijn gevoerd, passend aanbod is geleverd en met name zijn er antwoorden gegeven op de vragen als: … en wat kunt u zelf nog, kan u zoon/dochter nog iets voor u betekenen en wat doet de buurt?
Op de laatste vragen zijn altijd wel antwoorden te geven, maar wat als u zelf nog nooit iets gevraagd hebt. Wie leert u dan de juiste vragen te stellen aan de juiste personen?
In den lande zijn er met wisselend succes, wijkteams georganiseerd. Daarnaast zijn er ook voor vele dorpen vrijwilligers opgestaan die zich als dorpsondersteuners het lot aantrekken voor diegene die net niet de juiste verbinding kan maken; de juiste vragen weet te stellen enz. Helaas ken ik nog teveel, met name kleinere dorpen, die nog geen gezicht, aanspreekpunt, hebben aan wie ze zulke vragen kunnen stellen. Vaak is de mogelijkheid wel op papier georganiseerd door sociale wijkwerkers in te zetten. Deze zijn veelal verbonden aan brede welzijnsorganisaties. Hoewel daar niets mis mee is, heeft juist die hulpbehoevende uit dat kleine specifieke dorpje die ook nog eens woonachtig is op een ver afgelegen onverharde weg daar weinig aan. Die organisatie is voor deze persoon onbekend, spreekt over het algemeen het plaatselijke dialect niet en weet minder van de lokale gewoontes en tradities. Een vrijwilliger, die het dorp kent, zou een oplossing kunnen zijn om er eens te gaan buurten.
Vrijwilliger onderweg naar die ene mevrouw aan het einde van het pad
Mijn hoop voor 2016 is dat elk dorp, hoe klein dan ook, een persoon heeft dit toegankelijk is, weet hoe de sociale kaart van de omgeving in elkaar steekt en betrokken is bij de gemeenschap. Ff iets anders komt graag naar u toe om, voor een beperkte tijd;
– een dorpscontactpersoon te zoeken, op te leiden en deze te borgen binnen een bestaande professionele organisatie
Uitgangspunt van alle inspanningen op het gebied van welzijn en zorg zal ten alle tijden zijn: zorgen dat de klant, burger, inwoner enz. het beter krijgt. In principe zijn genoemde individuen eigenlijk de opdrachtgevers aan zorg- en welzijnsaanbieders. Zeker met het gegeven dat het kabinet stimuleert om iedereen zo lang mogelijk in zijn eigen omgeving te laten wonen. Daarnaast wordt er ook gesproken dat dezelfde persoon ook zo lang mogelijk de regie moet blijven voeren over zijn eigen leven. Als iemand dit, door bepaalde omstandigheden niet meer kan, wordt de hoop gevestigd op de mantelzorger.
ffietsanders overlegt met lokale professionals. Resultaat: basis voor Kerngezond Valburg en Herveld/Andelst
Wat moeten dan de professionals die, een studie hebben gevolgd om mensen te helpen. Zij weten toch wat goed is voor de mens; dat hebben ze immers geleerd. Iedereen zal er aan moeten wennen. De kanteling van verzorgingsstaat naar participatiemaatschappij.
Luisteren naar de wensen en behoeften van de bewoners, op maat gesneden oplossingen en afstemmen. In dit afstemmen zit een taak van de diverse disciplines van welzijn en zorg. Geen dubbele dingen, geen 10 handen aan het bed, maar inzetten van formele en informele zorg. Ten gunste van de hulpvrager zijn dan overlegtafels geen overbodige luxe maar noodzakelijk.