Het eerste jaar dat de gemeenten hebben mogen stoeien met transities, transformaties is bijna voorbij. Keukentafelgesprekken zijn gevoerd, passend aanbod is geleverd en met name zijn er antwoorden gegeven op de vragen als: … en wat kunt u zelf nog, kan u zoon/dochter nog iets voor u betekenen en wat doet de buurt?

Op de laatste vragen zijn altijd wel antwoorden te geven, maar wat als u zelf nog nooit iets gevraagd hebt. Wie leert u dan de juiste vragen te stellen aan de juiste personen?

In den lande zijn er met wisselend succes, wijkteams georganiseerd. Daarnaast zijn er ook voor vele dorpen vrijwilligers opgestaan die zich als dorpsondersteuners het lot aantrekken voor diegene die net niet de juiste verbinding kan maken; de juiste vragen weet te stellen enz.  Helaas ken ik nog teveel, met name kleinere dorpen, die nog geen gezicht, aanspreekpunt, hebben aan wie ze zulke vragen kunnen stellen. Vaak is de mogelijkheid wel op papier georganiseerd door sociale wijkwerkers in te zetten. Deze zijn veelal verbonden aan brede welzijnsorganisaties. Hoewel daar niets mis mee is, heeft juist die hulpbehoevende uit dat kleine specifieke dorpje die ook nog eens woonachtig is op een ver afgelegen onverharde weg daar weinig aan. Die organisatie is voor deze persoon onbekend, spreekt over het algemeen het plaatselijke dialect niet en weet minder van de lokale gewoontes en tradities. Een vrijwilliger, die het dorp kent, zou een oplossing kunnen zijn om er eens te gaan buurten.

Vrijwilliger onderweg naar die ene mevrouw aan het einde van het pad

Mijn hoop voor 2016 is dat elk dorp, hoe klein dan ook, een persoon heeft dit toegankelijk is, weet hoe de sociale kaart van de omgeving in elkaar steekt en betrokken is bij de gemeenschap. Ff iets anders komt graag naar u toe om, voor een beperkte tijd;

– een dorpscontactpersoon te zoeken, op te leiden en deze te borgen binnen een bestaande professionele organisatie