Het is vandaag 30 juni. De weersvoorspellingen voor de komende week worden hartstikke mooi. Gemiddelde temperaturen van 30 graden. Lekker als je vrij bent, verkoeling bij de hand en verder niets hoeft te doen. De jeugd wacht vol ongeduld dat de laatste schoolbel klinkt en dan … vrij en genieten.
Toch hoorde ik gisteren op de radio dat kwetsbare mensen, oudere mensen en mensen met een overgewicht op moeten passen. De hitte kan teveel worden. En dan slaat bij mij de stemming even om. Dit doet me denken aan de vakantieplanning.
Het hele jaar door is er voor iedereen vermaak en vertier. Elk dorpshuis, Kulturhuus, gemeenschapshuis of anderszins hebben het gehele jaar een aanbod. Voor de ouderen zijn ouderenbonden, ouderenverenigingen, zonnebloemen enz. actief om binnen de bestaande voorzieningen van alles te regelen en te organiseren. Als er dan geen activiteit wordt aangeboden, dan is, zeker in kleine dorpsgemeenschappen, altijd wel iemand die even komt buurten. Ook kunnen ouderen in heel veel situaties rekenen op gezelschap van eigen kroost, leeftijdsgenoten enz.
Abrupt komt er soms een einde aan als de schoolvakanties aanbreken.
Het hele jaar wordt er ook in Angeren stevig gekaart
De gemeenschapsvoorzieningen eventjes hun deuren, de kinderen zoeken hun vertier buitenshuis. Juist in deze periode kan ik me voorstellen dat er sommige ouderen hunkeren naar de wekelijkse kaartmiddag. Want een dag zonder aanspraak is een toch wel een hele lange dag.
Op een enkele huishouden na, zullen de meesten regelmatig het zogenaamde huishoudboekje eens nakijken. Hoe staan we er voor, wat moet minder en waar kan wat lijden? Gezinsbudgetten worden tegen het licht gehouden. Op een wat groter niveau, de gemeentelijke overheden, gebeurt dit eigenlijk precies hetzelfde. Zo rond deze tijd zal voorzichtig de balans worden gemaakt, om vervolgens in het najaar de budgetten van 2016 vast te stellen.
Welk budget trekken we volgen jaar uit voor zorg en welzijn
Voorzichtig is er in Nederland weer wat vertrouwen in de economie. Er kan weer wat. Ook met ons gemeenschapsgeld. Toch zullen de gemeentes voor de komende jaren voorzichtigheid betrachten. Er zijn sinds januari 2015, en dat is nog slechts 5 maanden geleden, van allerlei transities in beweging gezet. Van gemeentes wordt verwacht adequaat, efficiënt het geld uit te geven voor mensen die het nodig hebben. Gemeentes worden zelf ook gekort, dus ze kunnen dan ook haast niet anders dan pleiten voor meer prestaties voor dezelfde beloning of als het niet anders is: prestaties vanuit het verleden stabiliseren, maar tegen mindere beloning.
Om dit te bewerkstelligen zullen de organisaties en hiermee de mensen, zelf moeten bekijken hoe e.e.a. verbeterd kan worden, kunnen we eventuele verspillingen tegengaan en wat is onze toegevoegde waarde. Waar zit de burger op te wachten?
Als een organisatie het lef heeft om de processen te optimaliseren, de kwaliteit van de diensten te verhogen, de tevredenheid van de burger te verhogen en dus de kosten te verlagen is de organisatie onderscheidend en aantrekkelijk voor de potentiele opdrachtgever.
De economie trekt weer wat aan. De banken zijn weer wat positiever. Er wordt weer voorzichtig geïnvesteerd. Ook de gewone man en vrouw kijken weer naar de extra’tjes. Helaas is dit nog niet voor iedereen weggelegd, maar over het algemeen zit er weer wat beweging in de gelden.
Mensen die nog werk hebben, hebben hard moeten vechten om werk te houden. Mensen die in wat minder gelukkige omstandigheden verkeerden hebben ook hard moeten werken om aan werk te komen. Soms is dit gelukt, soms (nog) niet. Hoe het ook allemaal zei: Ik kan inmiddels ook genieten van de momenten dat er niet of wat minder gepresteerd hoeft te worden. Hoe prettig is het om met je dochter 10 kilometer door Berg en Dal te lopen om alvast te oefenen voor de Vierdaagse van Nijmegen.
Het rustig kabbelen van de Linge brengt de nodige rust
En wat een rust kan het opleveren als je kunt genieten van een paar zwanen die over de Linge zichzelf stroomafwaarts laten afdrijven.
Morgen, overmorgen enz. gaan we weer. Gelukkig niet meer in stroomversnellingen, maar wel doelbewust en met de stroom mee.
Op 1 mei wordt in vele landen in Europa de dag van de Arbeid gevierd. De oorsprong van deze dag ligt bij de invoering van de achturige werkdag. In bijna alle landen is dit een officiële feestdag; In België wordt deze dag dan ook Feest van de Arbeid genoemd. In Nederland merken we er niet zo heel erg veel van, behoudens de vele Duitsers die bij mooi weer ons land doorkruisen richting het Westen. Daar genieten zij, zeker bij mooi weer, van de geneugten die ons het strand biedt.
Is het vieren van deze dag nog wel gerechtvaardigd? De economie draait op volle toeren; de detailhandel beperkt zich niet meer tot 17.00 uur en tussen de middag is er haast geen enkele winkel meer gesloten voor de middagpauze. De economie is een continu bedrijf. Financiële middelen om deze economie draaiende te houden zijn er nog wel, maar er zijn in het recente verleden aardige grepen gedaan in de staatskas. Deze staatskas vulde juist de tekorten aan voor diegene die moeilijk zelf voldoende inkomsten kon verwerven. Als je ziek werd, was er een potje, als je ouder werd ook of als je geen werk kon vinden dan waren er altijd voorzieningen waar je een beroep op kon doen.
Zoals gezegd; de staatskas zit allang niet meer zo vol en de overheid ziet zich gedwongen om wat terug te trekken. Er wordt een steeds groter beroep gedaan op de burger. Als buurman, dorpsgenoot, mantelzorger enz. kan iedereen toch wel een steentje bijdrage om het voor dorpsgenoten leefbaarder te maken. Naast werk, of bedrijf is er nog tijd zat over om een handje uit te steken. Zo is het maar de vraag of het feest van de 8-urige werkdag nog wel gevierd kan worden. Voor mensen die echt is voor leefbaarheid doen regeert niet de klok, maar het inzicht dat wat nodig is, ook tijdens feestdagen.
ffietsanders werkt wanneer het moet
Niet alleen tijdens Burendag is het welzijnswerk zichtbaar in de wijk
In tijden van noodzakelijke, maar soms ook opgelegde, kanteling, tref je gelukkig in wijken en buurten actieve en zelfredzame burgers aan. Prima, zou je zeggen en chapeau voor diegene die daadwerkelijk de handen uit de mouwen steken. Moet de burger het dan echt zelf uitzoeken? Wat bijvoorbeeld als een goedbedoelde buur zich zorgen maakt over de buurman die hij al tijden niet meer heeft gezien? Kan hij daar zelf aan bellen? Is dit niet te bemoeizuchtig? Wie geeft deze goede buur de juiste tips en moet hij wel zelf aanbellen.
Professionals stoeien ook met deze vraag. Overal in den lande poppen sociale wijkteams op, met als doel om de burger te ondersteunen bij het oplossen van dit soort vragen. Dit leidt in elk geval tot het gegeven dat de hulp wat meer dichterbij komt en wat gewoner wordt. Vroeger was het toch ook al zo dat een buurvrouw die slecht te been was meegenomen werd naar de kerk of dat de tuin van een andere buur gewoon werd gemaaid zonder dat daar meteen geld tegenover stond. Het was gewoon en dat deed je, zonder dat dit meermalen gevraagd moest worden.
Naast actieve burgers, zal ook de zorg- en welzijnsprofessional zichtbaar en toegankelijk moeten zijn in de wijk. Om de juiste hulp te bieden zal hij ook de cultuur van de wijk en buurt moeten kennen. Elke dorp en wijk is anders; elke wijk en dorp kent ook andere mogelijkheden en kansen. Regelmatig contact in de buurt, met de benen in de klei levert de juiste professionaliteit in de wijken en buurten.
Uitgangspunt van alle inspanningen op het gebied van welzijn en zorg zal ten alle tijden zijn: zorgen dat de klant, burger, inwoner enz. het beter krijgt. In principe zijn genoemde individuen eigenlijk de opdrachtgevers aan zorg- en welzijnsaanbieders. Zeker met het gegeven dat het kabinet stimuleert om iedereen zo lang mogelijk in zijn eigen omgeving te laten wonen. Daarnaast wordt er ook gesproken dat dezelfde persoon ook zo lang mogelijk de regie moet blijven voeren over zijn eigen leven. Als iemand dit, door bepaalde omstandigheden niet meer kan, wordt de hoop gevestigd op de mantelzorger.
ffietsanders overlegt met lokale professionals. Resultaat: basis voor Kerngezond Valburg en Herveld/Andelst
Wat moeten dan de professionals die, een studie hebben gevolgd om mensen te helpen. Zij weten toch wat goed is voor de mens; dat hebben ze immers geleerd. Iedereen zal er aan moeten wennen. De kanteling van verzorgingsstaat naar participatiemaatschappij.
Luisteren naar de wensen en behoeften van de bewoners, op maat gesneden oplossingen en afstemmen. In dit afstemmen zit een taak van de diverse disciplines van welzijn en zorg. Geen dubbele dingen, geen 10 handen aan het bed, maar inzetten van formele en informele zorg. Ten gunste van de hulpvrager zijn dan overlegtafels geen overbodige luxe maar noodzakelijk.